Σχόλιο Ε.Α.: Το πιο κάτω άρθρο το θεωρούμε πολύ σημαντικό να το διαβάσει κάθε ευαισθητοποιημένος Έλληνας και να δει πραγματικά τόσο το πρόσωπο του δολοφόνου της Κύπρου Ραούφ Ντεκτάς αλλά πιο πολύ να δει την στάση τόσο της πλευράς μας στο κυπριακό όσο και της λεγόμενος "πατριωτικής" δεξιάς. Αφιερωμένο λοιπόν στους διχωνικούς διχοτομιστές της νήσου μας.
Ο Rauf Raif Denktaş, ο άνθρωπος που στοιχειώνει ακόμη το συλλογικό υποσυνείδητο των Ελλήνων της Κύπρου έχει περάσει στην Ιστορία
[1].
Βιολογικά μόνο, όμως. Διότι ιδεολογικά ο ντενκτασισμός ζει και βασιλεύει. Ζει και βασιλεύει στα γυαλισμένα άρβυλα των μεχμετζίκ, στις λαδωμένες ερπύστριες των κατοχικών τεθωρακισμένων, στις Συμφωνίες “Υψηλού Επιπέδου” 1977-79
[2], στα “Unit, Attack!” των αποικιοκρατικών καταλοίπων, στις “αδιάλλακτες” θέσεις Ταλάτ-Έρογλου στο τραπέζι των συνομιλιών, στις “σημαδεμένες τράπουλες” του ΟΗΕ, στους “οδυνηρούς συμβιβασμούς” της ελληνοκυπριακής άρχουσας (“εργατικής” και “αστικής”) τάξης, στα βλακώδη συνθήματα “Κύπρος-Ενωμένη-Ομοσπονδιακή” των ήδη γερασμένων κομματικών νεολαίων.
Η Διχοτόμηση ήταν πάντα Ομοσπονδία
Οι ενδοτικές ηγεσίες των Ελλήνων Κυπρίων εδώ και δεκαετίες θέτουν εκβιαστικά ενώπιον του λαού το πλαστό δίλημμα: “Ομοσπονδία ή Διχοτόμηση;” Ο έκπτωτος Πρόεδρος Χριστόφιας
[3], αφού
«διαβίβασε τα συλλυπητήρια του» για τον θάνατο του
«μεγάλου ηγέτη» (!) είπε πως ο ο Ντενκτάς
«ήταν συνεπής στο όραμά του που ήταν η διχοτόμηση»[4]. Όπως μας έχει συνηθίσει, ο έκπτωτος Πρόεδρος είπε την μισή αλήθεια, όπως την μισή αλήθεια είπαν και τα πλείστα των ελληνοκυπριακών ΜΜΕ.
Διότι η πλήρης αλήθεια είναι πως η Διχοτόμηση, το Taksim το οποίο οραματιζόταν ο Ντενκτάς από κοινού με όλες τις τουρκικές κυβερνήσεις δεν ήταν άλλο από την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία! Ο Ντερβίς Έρογλου όμως, σε αντίθεση με τον Χριστόφια, δεν μάσησε καθόλου τα λόγια του, και ορκίστηκε πάνω από το σκεπασμένο με σημαίες της Τουρκίας και του ψευδοκράτους φέρετρο του “Toros” της TMT:
«Ιδρυτή πρόεδρε, ηγέτη για πάντα, μην ανησυχείς. Κανείς δεν μπορεί εμένα και το λαό να μας αναγκάσει να υποχωρήσουμε από το “κράτος”. Καμιά πίεση, ό,τι και να τάξουν δεν θα αποτρέψει εμένα και τον τουρκοκυπριακό λαό απ’ το να συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε τη διζωνικότητα, τους δύο λαούς και την συνέχιση των ενεργών και έμπρακτων εγγυήσεων της Τουρκίας»[5].
Ναι! Το «όραμα της διχοτόμησης» του Ντενκτάς στο οποίο ψευδώς αναφέρεται ο Χριστόφιας δεν ήταν ποτέ τίποτε άλλο από την «διζωνικότητα» στην οποία αναφέρεται ο συνομιλητής του Έρογλου!
Και ο πρώτος Έλληνας Κύπριος που αναγνώρισε ως «ισότιμο» το «constituent state», δηλαδή το «κράτος» του Ντενκτάς, για του οποίου την ομοσπονδιακή «διζωνικότητα» αγωνίζεται ο Έρογλου είναι ο Δημήτρης Χριστόφιας με την ανεπανάληπτη μειοδοσία του Κοινού Ανακοινωθέντος της 23ης Μαϊου 2008[6]. Τα ιστορικά τεκμήρια και τα πρακτικά των ατέρμονων συνομιλιών αποδεικνύουν του Έρογλου το αληθές
[7]. Παραθέτουμε δύο μόνο πρόχειρα, χαρακτηριστικά απόσπασματα για τους πιο δύσπιστους. Το ένα από τον Τουράν Γκιουνές
[8] (που είπε και το περίφημο
«Η Αϊσέ ας πάει διακοπές»[9]), ο οποίος διετέλεσε ΥΠΕΞ κατά την διάρκεια της τουρκικής εισβολής:
«Θα είναι καθαρή παραφροσύνη η διχοτόμηση και ακόμη δεν τρελλαθήκαμε. Με την διχοτόμηση η Ελλάς θα ελέγχει την κεντρώα και ανατολική Μικρασία, δηλαδή θα κινδυνεύει η ασφάλειά μας … η διχοτόμηση ευνοεί την προώθηση των σχεδίων ορισμένων μεγάλων δυνάμεων. Δεν συμφέρει όμως ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Τουρκία.»[10]
Και το άλλο απόσπασμα από τον Στρατηγό Κενάν Εβρέν, ενορχηστρωτή του Αττίλα και πρώην πραξικοπηματικό Πρωθυπουργό της Τουρκίας:
«Στόχος της εισβολής ήταν η δημιουργία μιας ομοσπονδίας στην Κύπρο. Η επιχείρηση ήταν επιτυχής, όμως η δημιουργία της ομοσπονδίας στο τραπέζι ακόμα δεν έγινε κατορθωτή. Ο στόχος αυτός παραμένει απραγματοποίητος»[11].
Αν και τις πρώτες έμμεσες παραπομπές σε ομοσπονδία τις βρίσκει κανείς στις θεμελιώδεις εκθέσεις Νιχάτ Ερίμ του 1956
[12] (οι οποίες προβλέπουν μακροπρόθεσμη υπέρβαση και της ομοσπονδίας και δημογραφική αλλαγή και ανατροπή της
«περιστασιακής ελληνικής πλειοψηφίας»[13]),
ο ίδιος Ραούφ Ντενκτάς επίσημα άρχισε να μιλά για γεωγραφικό διαχωρισμό των δύο κοινοτήτων και ομοσπονδιακή λύση ήδη από τον Ιανουάριο του 1964 στην συνάντηση στο Λονδίνο[14]! Κανείς Ελληνοκύπριος ηγέτης δεν θα τολμούσε τότε να αποδεχτεί τέτοια λύση, στα φανερά τουλάχιστον.
Μετά την εισβολή, στην Γενεύη, ο Ραούφ Ντενκτάς γίνεται πλέον ωμός και λεκτικά ξεκάθαρος: Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία ή τίποτα
[15].
Πρώτος πλασιέ της Διζωνικής έσπευσε να χρησθεί ο Γλαύκος Κληρίδης τον Αύγουστο του 1974, πλασάροντας την επίσημα λίγους μήνες μετά στην περιβόητη ομιλία του στην Γκαλερύ Αργώ τον Νοέμβριο του 1974[16]. Και στο μεταπραξικοπηματικό παρασκήνιο, μαζί με τον πλασιέ Κληρίδη, η τότε ηγεσία του ΑΚΕΛ πετούσε στο Λονδίνο για να πείσει τον Μακάριο να αποδεχτεί τις διζωνικές-διχοτομικές ομοσπονδιακές προτάσεις Ντενκτάς
[17].
Ο χάρτης που παρουσίασε στις διαπραγματεύσεις της Γενεύης στις 12 Αυγούστου 1974, πριν τη δεύτερη εισβολή, ο Ραούφ Ντενκτάς. Συνόδευε τις προτάσεις του για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία.
Διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας
Το αν ο Ραούφ ήθελε μια πιο αποκεντρωμένη ομοσπονδία από τον Ταλάτ λίγη σημασία έχει.
Διότι στην πορεία των χρόνων η σταδιακή αποδοχή όλων των απαιτήσεων του γινόταν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πραγματικότητα. Η πίεση και η αδιαλλαξία του σκληρού Ντενκτάς σήμαινε συνεχείς υποχωρήσεις από την “ελληνοκυπριακή πλευρά”
[18] οι οποίες οδήγησαν στην τελεσίδικη αποδοχή της «διζωνικότητας» από τον Γιώργο Βασιλείου και το Εθνικό Συμβούλιο στις “Ομόφωνες Αποφάσεις” του 1989
[19] και καρποφόρησαν με την μορφή των «γενναίων υποχωρήσεων» και των «δώρων» του Χριστόφια στον αριστερό μουτζαχίντ Μεχμέτ Αλί Ταλάτ
[20]. Η αποδοχή εποίκων, η εκ περιτροπής προεδρία, η μετατροπή των προσφύγων σε “χρήστες”, η σταθμισμένη ψήφος, η έμμεση αναγνώριση αρχών του ψευδοκράτους, η αμφισβήτηση του Ψηφίσματος 186 και τόσα άλλα που είδαμε επί Χριστόφια, με την συνενοχή Αναστασιάδη και Κάρογιαν, αποτέλεσαν τους πιο απροσδόκητους θριάμβους του ντενκτασισμού.
Διότι το τελικό αποτέλεσμα, ανεξαρτήτως των όποιων διακοσμητικών συνταγματικών στοιχείων, δεν είναι βέβαια άλλο από την διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, την οριστική φίμωση των ελληνικών φωνών που απαιτούν απονομή δικαιοσύνης στο εξωτερικό και στα διεθνή φόρα, την ακύρωση των όποιων διεθνών στηριγμάτων μας και κυρίως τον τελεσίδικο αστυνομικό και στρατιωτικό αφοπλισμό των Ελληνοκυπρίων
[21]. Ο ομοσπονδιακός θάνατος της Κυπριακής Δημοκρατίας θα οριστικοποιήσει την Διχοτόμηση όπως ακριβώς την οραματίστηκε ο Νιχάτ Ερίμ και την υλοποίησε εδαφικώς ο Ντενκτάς με τα κλείστρα των τυφεκίων της ΤΜΤ και του Αττίλα:
α) Καμία πολιτική, διπλωματική, οικονομική, και ένοπλη ισχύ στους Έλληνες Κύπριους σημαίνει ολοκληρωτική και άνευ εμποδίων τουρκοποίηση του βορρά. Και αφού γίνει αυτό,
β) Ολική “Επανάκτηση” της Κύπρου
[22] από την Τουρκία κατά τα πρότυπα της Αλεξανδρέττας, με ωμή φυσική βία στην οποία οι Ελληνοκύπριοι εκ των πραγμάτων δεν θα έχουν τα μέσα για να μπορούν να αντισταθούν, όπως προβοκάτσιες, δολοφονίες, εποικισμό, λαθρομετανάστευση, εδαφικά τετελεσμένα, ντε φάκτο νομοθετικές ή/και εδαφικές αναρυθμίσεις κλπ.
Συλλυπητήρια
Προσωπικά και εκ βάθους καρδίας στέλνω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στο ΑΚΕΛ, στον ΔΗΣΥ (και κυρίως στην οικογένεια Κληρίδη
[23]), στους Ενωμένους Δημοκράτες, στο καρογιανικό ΔΗΚΟ, στον Νεοκυπριακό Σύνδεσμο, στους τρόφιμους της UNOPS, στην ΚΙΣΑ και στους λοιπούς μικρούς και μεγάλους Γκρίζους Λύκους για την μεγάλη απώλεια του να χάσουν τον αναντικατάστατο Πατέρα της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας Ραούφ Ραϊφ Ντενκτάς. Ήταν εξ’ άλλου ο άνθρωπος που πρώτος έθεσε τους όρους και έστρωσε το πολιτικό γήπεδο στο οποίο συναγωνίζονται τα ανθρωπάρια αυτά στο ποιος θα αναδειχθεί πιο υποταχτικός και θα προσφέρει περισσότερες εκδουλεύσεις στον Τούρκο κατακτητή και στον Άγγλο αποικιοκράτη. Ανταλλάζοντας την γην, το ύδωρ, και σύντομα ίσως και το φυσικό μας αέριο με οφφίκια, τραπεζώματα, μίζες, χορηγείες, διπλωματικά ταξιδάκια αναψυχής, μέχρι και ακαδημαϊκούς τίτλους και έδρες και, ποιος ξέρει, ίσως και ψάρι στον Βόσπορο και νόμπελ ειρήνης για τους πιο τυχερούς.
Βεβαίως,
θα πρέπει όλοι τους να παραδειγματιστούν, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, από το γεγονός πως καθώς έβγαινε η καταραμένη ψυχή του, τα τελευταία παραληρηματικά λόγια που έβγαιναν από το στόμα του αιμοσταγούς κρυπτογενίτσαρου ήταν ελληνικά[24]. Έτσι, με αυτή την συγκλονιστική ειρωνία επισφράγισε η Ιστορία τον επιθανάτιο ρόγχο του ανθρώπου που αρνήθηκε τον εαυτό του και έταξε όλη του την ζωή στον αφύσικο στόχο της βίαιης τουρκοποίησης της πατρίδας του. Και θα πρέπει να κατανοήσουν από τώρα όλοι οι ομοσπονδιακοί ομοϊδεάτες του Ραούφ Ντενκτάς τι είδους χώμα θα τους σκεπάσει σαν πεθάνουν, είτε στα προσωρινώς κατεχόμενα είτε στις ελεύθερες περιοχές. Ένα χώμα που όσο πιο πολλούς κατακτητές σκεπάζει, τόσο πιο εύφορο γίνεται. Να το βάλουν πολύ καλά στο μυαλό τους πως στο σταυροδρόμι αυτό της Ιστορίας και της Γεωγραφίας που ονομάζεται Κύπρος, το χώμα που θα χωνέψει και θα μετατρέψει σε ανόργανη ύλη τα σάπια κουφάρια τους θα είναι το ίδιο χώμα που χώνεψε και τα κορμιά άπειρων κατακτητών και επήλυδων, Δυτικών και Ανατολικών, Ευρωπαίων και Ασιατών.
Και αυτό το χώμα, δυστυχώς γι’ αυτούς, παραμένει πάντοτε ελληνικό.
Παραπομπές:
[1] Η μαύρη φήμη του ξεκινά από την θητεία του ως Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα του Στέμματος, όπου χειριζόταν υποθέσεις κατά αγωνιστών της ΕΟΚΑ. Μια τέτοια υπόθεση ήταν και η καταδίκη σε θάνατο του ήρωα Μιχαλάκη Καραολή δια απαγχονισμού. Ένα σύντομο βιογραφικό του Ραούφ Ντενκτάς: ‘SigmaLive’ (14/01/2012) «Απεβίωσε χθες βράδυ o Ραούφ Ντενκτάς», http://www.sigmalive.com/news/local/455502. Βιογραφικό από τουρκική πηγή: ‘Hürriyet’ (13/01/2012) «Rauf Denktaş dies aged 88», http://www.hurriyetdailynews.com/rauf-denktas-dies-aged-88.aspx?PageID=238&NID=11478&NewsCatID=338.
[2] Οι οποίες καταχραστικώς μόνο αποκαλούνται έτσι, αφού όπως απέδειξε η ερευνήτρια Φανούλα Αργυρού πρόκειται περί “Κατευθυντήριων Γραμμών” σε πρακτικά και όχι βέβαια δεσμευτικές συμφωνίες ούτε “Υψηλού Επιπέδου” ούτε “Κορυφής”, βλ. Αργυρού, Φανούλα (26/08/2010) «Ο Μακάριος δεν δέχθηκε την διζωνική»,
Το Κυπριακό Ποντίκι,
http://pontiki.com.cy/20/3773.html.
[3] Υπενθυμίζουμε πως ο Δημήτρης Χριστόφιας ως Πρόεδρος, μετά την 11η Ιουλίου 2011,
έχει κηρυχθεί έκπτωτος: α) Από τον ίδιο τον Αγανακτισμένο Λαό που για τρεις μήνες μεταξύ Ιοουλίου και Σεπτεμβρίου 2011 απαιτούσε καθημερινά με μαχητικές διαδηλώσεις την παραίτησή του, β) Από το Πόρισμα Πολυβίου, 03/10/2011, γ) Από όλα τα κόμματα (πλην ΑΚΕΛ) με ψήφισμα στην Βουλή των Αντιπροσώπων, 04/11/2011.
[4] Η πλήρης δήλωση Χριστόφια:
«ο Ντενκτάς ήταν συνεπής στο όραμά του που ήταν η διχοτόμηση. Εμείς δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε, ασφαλώς, με το όραμα του Ραούφ Ντενκτάς, αυτή είναι η πραγματικότητα, αλλά θα ήταν δεοντολογικά λάθος αυτήν τη στιγμή να κάνουμε γενική εκτίμηση και να κατηγορούμε τον Ντενκτάς.», Σκαφίδας, Γιώργος (16/01/2012) «Πέθανε ο Ραούφ Ντενκτάς: Αρχιτέκτονας της διχοτόμησης»,
Έθνος,
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22769&subid=2&pubid=63603558. Το μόνο πράγμα που μπορεί κάποιος να “θαυμάσει” στον Ντενκτάς είναι η παθιασμένη εμμονή του στις αρρωστημένες ιδέες του που πολλές φορές τον έφεραν σε σύγκρουση με διάφορες τουρκικές κυβερνήσεις. Όπως και να έχει, οι διαφωνίες μεταξύ τους δεν ήταν βέβαια ως προς την επίτευξη της Διζωνικής, αλλά στο ότι ζητούσαν πιο μαλακούς τακτικισμούς για την επίτευξη της. Γι’ αυτό και σύσσωμη η κυβέρνηση Ερντογάν, μαζί με τον Τούρκο Α/ΓΕΕΘΑ και τους στρατιωτικούς, παρευρέθηκαν στην κηδεία του, διότι γι’ αυτούς
«love or hate Denktaş, you could do nothing but respect him», όπως γράφει ο Murat Yetkin στην ‘Hürriyet’ (14/01/2012) «Denktaş was one of the last of his kind»,
http://www.hurriyetdailynews.com/denktas-was-one-of-the-last-of-his-kind-.aspx?pageID=238&nID=11480&NewsCatID=409.
[6] ‘Εμπροσθοφύλακας’ (22/06/2010) «Επί Χριστόφια απειλείται για πρώτη φορά το Ψήφισμα 186 και συνεπώς η ίδια η υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας», συλλογή αποδελτιωμένων κειμένων,
http://www.efylakas.com/archives/6926. Μαύρος, Λάζαρος (14/05/2011) «Πόσο… “ου” και πόσο “τι”;»,
Σημερινή,
http://www.sigmalive.com/simerini/columns/iristho/382487. Μαύρος, Λάζαρος (03/06/2008) «Ενταφιασμός “Διζωνικής”»,
Σημερινή,
http://www.noitikiantistasis.com/wordpress/?p=729. Για την ιστορία να αναφέρουμε πως ο συντηρητικός-νεοφιλελεύθερος ΔΗΣΥ όχι μόνο δεν διαφώνησε με την εν λόγω μειοδοσία αλλά έβγαλε παρόμοιο κοινό ανακοινωθέν με το “αριστερό” Ρεπουμπλικανικό Τουρκικό Κόμμα, βλ. Μαύρος, Λάζαρος (07/07/2011) «ΔηΣυ - ΡΤΚ & Τουρκολειχίες»,
Σημερινή,
http://www.sigmalive.com/simerini/columns/iristho/399479.
[7] Για μια προσβάσιμη στο Διαδίκτυο σύντομη αναδρομή της ιστορίας της ΔΔΟ και πως φτάσαμε στο Σχέδιο Ανάν και στις υποχωρήσεις Χριστόφια προς Ταλάτ, βλ. Μαρκουλλής, Μάριος (01/10/2009) «Ο σκοπός της επιδιωκώμενης λύσης: Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία»,
Προπύργιο,
http://www.metopo.org.uk/20092010/en_o_skopos_tis_epidiokomenis_lusis_dizoniki_dikoinotiki_omospondia.html. Επίσης: Λουκαϊδης, Λουκής (30/09/2008) «Η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία και η έννοια του ομοσπονδιακού κράτους», Ομιλία του Δικηγόρου και τέως Δικαστή του ΕΔΑΔ στην ημερίδα «Η πορεία για λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας», Λευκωσία,
Νοητική Αντίστασις,
http://www.noitikiantistasis.com/wordpress/?p=908. ‘Ερετικό Ιστολόγιο’ (05/02/2010) «Συνοπτική ιστορία της Διζωνικής Διχοτόμησης»,
http://www.efylakas.com/archives/5468. Τα τελευταία χρόνια έχουν γραφεί πολλά βιβλία και άρθρα για την ΔΔΟ:
http://www.efylakas.com/archives/tag/διζωνική-δικοινοτική-ομοσπονδία/.
[8] Το “Σχέδιο Γκιουνές” ήταν το πρώτο διχοτομικό-ομοσπονδιακό σχέδιο των Τούρκων και του Ντενκτάς αμέσως μετά την εισβολή. Ο Γλαύκος Κληρίδης είχε συγκαλέσει σύσκεψη στις 15 Αυγούστου 1974 στο Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών για συζήτηση επί του Σχεδίου Γκιουνές, στο οποίο προσκλήθηκαν όλοι οι πολιτικοί, πολιτειακοί, εκκλησιαστικοί, πραξικοπηματικοί, κομματικοί και άλλοι παράγοντες. Ο Βάσος Λυσσαρίδης είχε απειληθεί να μην παρευρεθεί στην συνάντηση διότι κανείς δεν θα εγγυάτο την ασφάλειά του από οπλοφόρους της ΕΟΚΑ-Β’. Παρά τις απειλές, παρευρέθη και η ομιλία του απέβη καταλυτική στο να μην γίνει αποδεχτό, βλ. Λυσσαρίδης, Βάσος (2011)
Η Ομιλία στο P.I.O., 1974, προλογίζει ο Κώστας Βενιζέλος, εκδ. Λευκωσία: Αιγαίο.
[11] ‘Σημερινή’ (12/02/1990), παρατίθεται στο Αργυρού, Φανούλλα (2011)
Η Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας, εκδ. Λεμεσός: Αδράστεια
[12] Περιληπτικά το περιεχόμενο των δύο εκθέσεων (24/11/1956 και 22/12/1956), βλ. Κίνηση για Ελευθερία & Δικαιοσύνη στην Κύπρο (2009)
Αιματηρή Αλήθεια, εκδ. Λευκωσία, σελ. 43-44
[13] Σαρρής, Νεοκλής (1982)
Η Άλλη Πλευρά, τ. 2, εκδ.: Γραμμή, σελ. 323.
[14] Αργυρού, Φανούλα (2004)
Top Secret: Η βρετανική κηδεμόνευση του Κυπριακού και πως φθάσαμε στο Σχέδιο Ανάν, εκδ. Θεσσαλονίκη: Γερμανός, σελ. 81-83
[15] Βλ. και σχετικούς χάρτες: Αργυρού, Φανούλα (2004 )
Top Secret…, σελ. 196.
[18] Όπως κακώς κατέληξε να αποκαλείται η μόνη διεθνώς αναγνωρισμένη Κυπριακή Δημοκρατία.
[19] Οι αποφάσεις του 1989 δεν ήταν πραγματικά ομόφωνες, αφού η ΕΔΕΚ είχε διαφωνήσει τότε με την υιοθέτηση της ΔΔΟ ως τελευταίας υποχώρησης. Δυστυχώς, παρά την ξεκάθαρη διαφωνία της που πήγαζε και από την αντιστασιακή και αντικατοχική ιστορία της, είχε χαμηλώσει τους αντιομοσπονδιακούς τόνους με αποτέλεσμα τα τελευταία χρόνια να τηρεί συγκεχυμένη στάση ως προς τις θέσεις της σχετικά με την ΔΔΟ, βλ. ‘Εμπροσθοφύλακας’ (03/11/2010) «Αυτός είναι ο πραγματικός ΔΗΣΥ: “Πατριδοκάπηλοι” όσοι διαφωνούν με την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία»,
http://www.efylakas.com/archives/8049. ‘Εμπροσθοφύλακας (09/02/2010) «Η επιστροφή του Ππούνιου: Αποχώρησε η ΕΔΕΚ από την κυβέρνηση Χριστόφια»,
http://www.efylakas.com/archives/5380.
[22] Όπως προέβλεπε άλλωστε το επιτελικό σχέδιο του Γραφείου Ειδικού Πολέμου του τουρκικού στρατού “Kıbrıs İstirdat Planı” (“Σχέδιο Επανάκτησης Κύπρου”) το οποίο εκπονήθηκε από τον Ταγματάρχη Ισμαήλ Τανσού, βλ. Κίνηση για Ελευθερία & Δικαιοσύνη στην Κύπρο (2009)
Αιματηρή Αλήθεια…, σελ. 46
[23] Ο Κώστας Γιαννακίδης αναφέρει πως ο Γλαύκος Κληρίδης πιθανώς να γλίτωσε τον Ραούφ δύο φορές από εκτέλεση. Μια όταν συνελήφθη το 1967 να εισέρχεται παράνομα στην Κύπρο (
«Επέστρεψε με μία βάρκα, το 1967. Λέγεται ότι η εντολή του Μακαρίου όπλιζε το εκτελεστικό απόσπασμα, αλλά η παρέμβαση του Κληρίδη έσωσε τη ζωή του Ντενκτάς.») και μια κατά την διάρκεια του εισβολής, όταν ο Κληρίδης ήταν ο μεταπραξικοπηματικός “Πρόεδρος” (
«Μία ιστορία, που φύεται στη σφαίρα της πολιτικής παραφιλολογίας, αναφέρει ότι τότε έσωσε για δεύτερη φορά τη ζωή του Ντενκτάς, όταν ο τουρκοκύπριος απειλήθηκε από ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις.»). ‘Protagon’ (14/01/2012) «Ο Ντενκτάς του Κληρίδη»,
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.proswpa&id=11757. Είναι φανερό πως δεν θα μπορούσε ο πλασιέ της Διζωνικής να μην αφήσει το σημάδι του και στην κηδεία του φίλου του:
«Έξω από το τζαμί Σελιμίγιε υπήρχαν 18 στεφάνια της οικογένειας, της τ/κ και τουρκικής ηγεσίας, αλλά και άλλα από τ/κ οργανώσεις, συνδέσμους και ιδιώτες. Μεταξύ αυτών υπήρχαν στεφάνια από τον Αντώνη Χατζηρούσο, Βουλευτή - όπως έγραφε - των Μαρωνιτών, και τους Παντελή Χατζηφεσά και Μιχάλη Χατζιωσήφ, χωρίς να αναγράφεται οποιαδήποτε ιδιότητά τους. Εξάλλου, εντός της αυλής της εκκλησίας - τζαμιού, τα ευαγή ιδρύματα στα οποία έγινε εισφορά έναντι λουλουδιών, όπως είχε ζητήσει η οικογένεια Ντενκτάς, είχαν αναρτήσει κατάλογο με ονόματα όσων είχαν προβεί σε εισφορά. Στον κατάλογο του ”τ/κ ιδρύματος εκπαίδευσης” αναγραφόταν το όνομα του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας, Γλαύκου Κληρίδη.» ‘PhileNews’ (17/01/2012) «Πένθος στα κατεχόμενα: Κηδεύτηκε ο Ραούφ Ντενκτάς παρουσία σύσωμης της τουρκικής ηγεσίας»,
http://www.philenews.com/el-gr/Eidiseis-Kypros/22/92280/kideytike-o-raouf-ntenktas-parousia-sysomis-tis-tourkikis-igesias. Περισσότερα για τις στενές και ύποπτες σχέσεις Κληρίδη-Ντενκτάς, μέσα από τα έγγραφα και του Foreign Office, βλ. Αργυρού, Φανούλα (16/01/2012) «Ο “γεννίτσαρος” Ραούφ Ντενκτάς και πως μας επιβλήθηκε ως συνομιλητής αντί να δικαζόταν για τα εγκλήματά του…»,
Κουκουβάγια,
http://fanoulla.koukouvagia.com/?p=101.
