Τουρκική αδιαλλαξία και αναπάντητα ερωτήματα

Ο Τούρκος υπουργός εξωτερικών με φόντο την σημαία της παρανομίας, της βαρβαρότητας και της κατοχής.

Δελτίο τύπου του ΜΕΤΩΠΟΥ Κ.Φ. Η.Β.

Λονδίνο, 21 Νοεμβρίου 2013

Σε πρόσφατη συνάντηση που είχε ο υπουργός εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου με τον Βρετανό ομόλογό του Ουίλιαμ Χέιγκ, δήλωσε ότι η Τουρκία είναι ανοιχτή σε κάθε ιδέα και βήμα ώστε να ξεπεραστούν τα οποιαδήποτε εμπόδια στη διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού προβλήματος. Ως ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου οφείλουμε να θέσουμε τα πιο κάτω ερωτήματα, τα οποία πρέπει να προβληματίζουν όλους μας και ιδιαίτερα την πολιτική μας ηγεσία:

1) Τι υποχωρήσεις έχει κάνει μέχρι σήμερα η Τουρκία για την πρόοδο του Κυπριακού προβλήματος; Γνωρίζουμε όλοι πάρα πολύ καλά ότι οι συνομιλίες βρέθηκαν σε αδιέξοδο επί προεδρίας Δ.Χριστόφια, αφού παρ’όλες τις υποχωρήσεις τις δικής μας πλευράς (σταθμισμένη ψήφος, εκ περιτροπής προεδρία, αποδοχή παραμονής 50,000 εποίκων) η τουρκική πλευρά παρέμεινε αδιάλλακτη στις δικές της θέσεις χωρίς κάποια υποχώρηση.

2) Πως η Τουρκία είναι ανοιχτή σε «κάθε ιδέα και βήμα» για την επίλυση του Κυπριακού, όταν ο ίδιος της ο πρωθυπουργός προ ολίγων ημερών δήλωσε ότι «Δεν υπάρχει χώρα που ονομάζεται Κύπρος»; 

3) Πως θα υπάρξει πρόοδος στην επίλυση του Κυπριακού, όταν ο πρώτιστος στόχος της Τουρκίας (στο Κυπριακό) ήταν και παραμένει ο έλεγχος ολόκληρης της Κύπρου; Αυτό αποδεικνύεται άλλωστε μέσα και από το βιβλίο “Στρατηγικό Βάθος” του Τούρκου Υπ.Εξ. Αχμέτ Νταβούτογλου, στο οποίο μεταξύ άλλων αναφέρει για την Κύπρο τα εξής:

«…είναι μια σταθερή βάση και αεροπλανοφόρο που είναι σε θέση να ελέγχει τις περιοχές του Περσικού κόλπου και της Κασπίας και τις υδάτινες αρτηρίες του Αντεν και του Ορμούζ, οι οποίες αποτελούν τις σημαντικότερες υδάτινες περιοχές που συνδέουν Ευρασία και Αφρική»
«…ακόμη κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ένα Κυπριακό ζήτημα. Καμία χώρα δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη σε ένα τέτοιο νησί που βρίσκεται στην καρδιά του ζωτικού της χώρου».

Το ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου καταδικάζει και πάλι την τουρκική στάση και αδιαλλαξία καθώς επίσης και τα επικοινωνιακά παιχνίδια της Άγκυρας, η οποία προσπαθεί με κάθε τρόπο να προβάλλει προς τα έξω ότι κάνει τα πάντα για την επίλυση του Κυπριακού προβλήματος. Παράλληλα, καλούμε την πολιτική μας ηγεσία στην αλλαγήπλεύσης όσο αφορά την επίλυση του Κυπριακού προβλήματος. Η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία δεν μπορεί να αποτελεί την βάση επίλυσης του Κυπριακού προβλήματος, αφού εκτός του ότι τέτοιας μορφής λύση είναι ρατσιστική καιάδικη, δίνει την ευκαιρία στην Τουρκία να ασκεί έλεγχο σε ολόκληρη την Κύπρο. Η επιδιωκόμενη λύση θα πρέπει ναδιασφαλίζει την αποχώρηση όλων των κατοχικών στρατευμάτων, την αποχώρηση όλων των Τούρκων εποίκων και την επιστροφή όλων των εκτοπισθέντων και των νόμιμων κληρονόμων τους στις περιουσίες τους. Η λύση αυτή πρέπει ναβασίζεται σε ένα ενιαίο και ελεύθερο κράτος, στο οποίο κάθε νόμιμος πολίτης θα έχει το δικαίωμα διακίνησης και εγκατάστασης σε όλη την επικράτεια του νησιού. Τέλος, στην λύση αυτή επιβάλλεται να αποφευχθούν τυχόν διχοτομικές και αντι-δημοκρατικές πρόνοιες (όπως αρκετές πρόνοιες του κυπριακού συντάγματος του 1960) οι οποίες θα οδηγήσουν και πάλι τον Κυπριακό λαό στον διχασμό και στην σύγκρουση.

Γραφείο Τύπου

ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου

Ο Λαός διόρισε τον επόμενο "δικτάτορα"

Οι δηλώσεις για πρώτη φορά του Νίκου Αναστασιάδη στο Υπουργικό.

 Τελικά η πλειοψηφία του Λαού (όσοι βεβαίως έχουν ψηφίσει) τον επέλεξε να βρίσκεται στο αξίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας για τα επόμενα 5 χρόνια. Με λίγα λόγια ο Λαός επέλεξε τον επόμενο δικτάτορα του για τα επόμενα 5 χρόνια. 

 Δικτάτορα, όχι επειδή είναι ο Νίκος Ανασταστασιάδης αλλά επειδή το σύστημα νοσεί και δεν αφήνει τον λαό να ελέγχει τον εκάστωται πρόεδρο. Δηλαδή, εάν τυχόν εκλεγεί οποιοσδήποτε μπορεί να κάνε ότι θέλει φτάνει να το κάνει την περίοδο των πέντε ετών, πριν δοθεί δηλαδή το δικαίωμα στον λαό να τον κατεβάσει. 

 Αυτό είναι ένα τεράστιο μειονέκτημα του συστήματος μας τόσο στις βουλευτικές εκλογές όσο και στις προεδρικές. Γιατί όχι και στις ευρωβουλευτικές. 

 Δεν μπορούμε συνεπώς να εθελοτυφλούμε και να μην αποδεχτούμε ότι ο λαός είναι κυρίαρχος μονάχα όταν υπάρχουν εκλογές. Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο και είναι το μέγα πρόβλημα της αποχής από τα κοινά του λαού σε κάθε χώρα. 

 Δεν είναι τυχαίο που στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών (αναφέρομαι στον πρώτο που οι πολίτες είχαν όλων των ειδών υποψηφίους) είχαμε περίπου 17% αποχή. Εξαιρούμε βέβαια τους ανθρώπους οι οποίοι ψήφισαν με κριτήριο την φάτσα κάποιου υποψηφίου ή με κριτήριο την απόφαση των γονέων τους ή με οποιοδήποτε άλλη λογική που από κριτήριο πλέον γίνεται πρόφαση. Βέβαια ο λαός δοκιμάστηκε στις ευρωβουλευτικές όπου το 40% απείχε από την κάλπη γεγονός που και πάλι δεν προβλημάτισε τους πολιτικούς ή πολιτικάντηδες. Ο λαός προφανώς (επειδή ήταν το Καλοκαίρι αυτές οι εκλογές) προτίμησε την παραλία παρά την κάλπη.

 Είναι φυσικόν επόμενο, ότι δεν μπορούμε να φταίμε αποκλειστικά τον λαό για αυτή την κατάντια. Αυτή η κατάντια δεν είναι του ίδιου του λαού αλλά του συστήματος να τον ελκύσει να ασχοληθεί, να πολιτικοποιηθεί να κατανοήσει ότι κάποιοι άνθρωποι ελέγχουν το μέλλον του και να αντιδράσει και όχι απαραίτητα με άλλα μέσα εκτός από την ψήφο του. 

 Το εν λόγο φαινόμενο πρέπει να εξεταστεί με πολλή προσοχή γιατί έχει να κάνει με το μέλλον μας. Ειδικά σε κρίσιμες αποφάσεις για την χώρα όπου ηγέτες αποφασίζουν για το μέλλον μας είναι σημαντικό να αιτούμαστε να περνούν άμεσα από τα ίδια μας τα χέρια. 

 Η μη αναζήτηση της γνώμης του λαού για ολόκληρες πενταετίες από το σύστημα έχει ως αποτέλεσμα την απαξίωση των θεσμών εκ μέρους του λαού και την μη ενασχόληση του. Αυτό επίσης έχει ως αποτέλεσμα κάποιοι άλλοι να αποφασίζουν για το μέλλον του χωρίς την συγκατάθεση του ιδίου. Όταν λοιπόν παρουσιάζεται αυτή η απαξίωση πως μπορεί να δουλέψει κανονικά ένα δημοκρατικό πολίτευμα; Αλλά βεβαίως το πρόβλημα έγκειται στις αποφάσεις που παίρνουν οι ηγέτες για τον λαό χωρίς αυτό.

 Η αναζήτηση από την άρχουσα τάξη της διακυβέρνησης, της άποψης του λαού θα δώσει έναυσμα στον κάθε πολίτη να νιώσει ότι αυτός έχει το μέλλον του τόπου του στα χέρια του πραγματικά. Εκεί θα ισχυροποιηθεί και η φιλοπατρία, η αγάπη για τον συνάνθρωπο και θα καλλιεργηθεί ενεργά το πνεύμα. Θα πάψουμε να είμαστε άβουλα όντα και θα αναγκαστούν σιγά - σιγά και οι πολιτικάντηδες να γίνουν επιτέλους πολιτικοί ή να αποχωρήσουν από τα πολιτικά δρώμενα του τόπου. 

 Κάποιες από τις πρακτικές της Άμεσης Δημοκρατίας παρουσιάζονται σε διάφορες χώρες δια δημοψηφισμάτων όπου ο λαός αποφασίζει εάν μαζευτούν υπογραφές από ένα αριθμό πολιτών και πάνω και κατατεθούν στην βουλή. Οπόταν για μεγάλα ζητήματα όπως για παράδειγμα η εισδοχή μιας χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η εισδοχή του Ευρώ σαν νόμισμα της χώρας κ.ο.κ θα μπορούν να περνούν από τα χέρια του λαού και να αποφασίζει αυτός.

 Θεωρώ ότι αυτή είναι η λύση σε αυτό το μέγα πρόβλημα. Νομίζω είναι και θέμα ψυχολογίας. Αν ενός ανθρώπου του δίνεις σημασία και του ζητάς την άποψη του συνεχώς θα αρχίσει να σκέφτεται και να προσπαθεί από μόνος του να κτίσει την ιδέα του και να την τοποθετήσει. Αν όμως δεν σε ενδιαφέρει η άποψη του τότε είναι προφανές ότι θα σε απαξιώσει και έτσι θα απομακρυνθεί από εσένα. 

 Είναι λογικό λοιπόν ότι ένα σύστημα Άμεσης Δημοκρατίας θα μπορεί να είναι όχι τέλειο αλλά σίγουρα πολύ πιο επιτυχημένο από το παρόν σύστημα του κράτους μας ή ακόμη και του Ελλαδικού. Ο σκοπός μας πρέπει να μείνει ένας, η εκμάθηση της κριτικής σκέψης και την ελευθερίας της άποψης, της αποδοχής της γνώμης του άλλου και ο εμπλουτισμός των απόψεων μας με ιδέες. 

 Το να αποκηρύσσεις παλιές σου γνώμες δεν είναι καθόλου κακό, κακό είναι να μην τις αποκηρύσσεις για ένα εγωισμό και μόνον και για μια "ιδεολογία". Συνεπώς με την στασιμότητα του νου δεν πάμε μπροστά αλλά μόνο μένουμε στάσιμοι στα ίδια και στα ίδια και θα βρεθεί κάποια φάση στην οποία θα ζούμε σε ένα δικό μας κόσμο μόνοι μας επειδή αποφασίσαμε ότι αυτό είναι το σωστό και όλοι οι άλλοι είναι λάθος.